Herken je die gedachte vanuit je jeugd, dat gevoel van geruststellende zekerheid dat alles altijd hetzelfde zal blijven? In mijn kinderjaren komt het niet eens bij me op dat mijn ouderlijk huis, ’t Werkel (nu Park de Stadshoeve), op een dag niet meer zou bestaan.
Boerderij ’t Werkel in 1993.
Wanneer ons in het begin van de jaren negentig geruchten over stadsuitbreiding bereiken, kunnen we dat dan ook nauwelijks geloven. Het idee dat de eerste vijf boerenbedrijven aan de Oude-Wetering elders een heenkomen moeten zoeken, is moeilijk te verteren. Onze families hebben hier generaties lang geboerd. Bovendien is de grond uitermate vruchtbaar, en erg geschikt voor landbouw. Doodzonde om daar huizen op te zetten, vinden we.
Maar Zwolle denkt daar anders over. 175 jaar heeft mijn familie hier gewoond en gewerkt, en daar komt in 1993 een eind aan. De stad heeft aanvankelijk ambitieuze plannen met onze monumentale boerderij, maar op nieuwjaarsdag 2001 brandt het huis af. Het is het treurige einde van ’t Werkel, de boerderij die ons zo dierbaar was.
Enkele artikelen over de brand uit de Zwolse Courant van januari 2001.
’t Werkel door brand verwoest.
Mijn ouders verhuizen in mei 1993 met hun bedrijf naar Rasquert, op het Groningse Hogeland, waar mijn broer Wilfried drie jaar later de boerderij overneemt. In 2006 emigreert hij met zijn gezin naar South Dakota in de VS, om daar zijn melkveehouderij voort te zetten. Inmiddels in maatschap met zijn zoon Thijs, de zestiende generatie agrariër in mijn familie. Het zijn grote veranderingen, maar in wezen niet veel groter dan toen onze voorouder Berend Wolters tweehonderd jaar geleden ’t Werkel van de grond af opbouwde (zie aflevering 9). Ondernemingszin is van alle tijden.
‘t Werkel in de USA. Hill Top Dairy in Elkton, South Dakota.
Op een mooie zomerdag wandel ik door Park de Stadshoeve. Ooit was het hier een kale poolwoestijn, later een dicht moerasbos en nog weer later een vruchtbare polder, waar in 1365 kasteel Werkeren werd gebouwd. Door de eeuwen heen veranderde dit kasteel in een havezate, later werd het een boerderij, en nu is het een park in een drukke woonwijk. Al lopend mijmer ik over hoe alles telkens maar weer verandert, en toch ook niet. Want om me heen rennen en lachen spelende kinderen, blaten schapen, mekkeren geiten, huppelen konijnen, groeien vergeten groenten en prachtige bloemen. Wat dat betreft is er op deze plek in de afgelopen duizend jaar toch ook weer niets veranderd.
Hoe zal het over 100 jaar met Park de Stadshoeve zijn?
(Wordt vervolgd)
